Rijk Land

Zo na de verkiezingen nu, de strijd voorlopig weer gestreden is wordt het tijd om je weer te gaan realiseren in wat voor een rijk land wij eigenlijk mogen wonen. Ook ik heb de afgelopen maanden lustig mijn ongenoegen uitgesproken over wat er allemaal mis is in dit land, over de torenhoge inkomstenbelasting belasting van 49% in de hoogste schijf, 21% BTW op eigenlijk alles behalve eerste levensbehoefte waarover je “maar” 9 % aan de staatskas hoeft af te dragen maar ook over de hekjes rondom elk stukje onbebouwde grond die moeten voorkomen dat jongetjes daar als jongetjes kunnen spelen ravotten en hutten bouwen, de verkeersdrempels die je de uitlaat van je auto kosten en menig rugpatient het reizen tot een beproeving maken, de totaal dolgedraaide bureaucratie die tenminste eenmaal per week wel een of ander poststuk in je brievenbus doet deponeren waaruit volgt dar je weer iets moet invullen, regelen of betalen, natuurlijk heb ook ik daarover de afgelopen maanden uitvoerig mijn beklag gedaan.

Maar nu de verkiezingsstrijd gestreden is wordt het tijd toch ook weer eens even stil te staan bij wat wij allemaal van die steeds machtiger en meer uitdijende overheid terug krijgen. Zelf heb ik een aantal jaren in Servië mogen wonen, een land dat wordt gezien als een van de armste landen van Europa, en daar mogen zien wat de keerzijde is van een overheid die zich niet van de wieg tot het graf met het leven van haar burgers bemoeit.

Ik heb daar gezien hoe het is wanneer hoogbejaarden genoodzaakt worden hun kinderen en soms zelfs hun kleinkinderen in huis te nemen om te voorkomen dat zij niet totaal vereenzaamd en onverzorgd achter blijven omdat er vrijwel geen verpleeg of verzorgingshuizen zijn waar zij opgeborgen kunnen worden.

Vrouwtjes van hoog in de tachtig of soms over de 90 die dag in dag uit voor de kleinkinderen moeten zorgen omdat de overheid niet haar verantwoording neemt en zorgt dat kinderen in een crèche of in de kinderopvang kunnen worden gedumpt.

Ik heb gezien hoe jonge gezinnen in half afgebouwde woonhuizen wonen omdat ze geen hypotheekrenteaftrek en geen hypotheek krijgen en zij moeten sparen om eerst een stukje grond te kopen en later pas telkens als er weer wat is gespaard hun huis stukje bij stukje af kunnen bouwen en ik heb gezien hoe startende ondernemers zonder enige overheidssteun hun onderneminkje van de grond moeten zien krijgen terwijl ze op geen enkele manier middels een goed doordacht vergunningenstelsel beschermd worden tegen concurrenten die hetzelfde willen doen.

Het meest schrijnend echter is dat zelfs het sterven daar maar niet fatsoenlijk door de overheid wordt begeleid, een goede vriendin van mij werd terminaal ziek en heeft tot de laatste dag thuis bij haar gezin thuis moeten doorbrengen omdat, toen zij uitbehandeld was er nergens in dat land een hospice te vinden was waar zij haar laatste adem zonder dat haar man en kinderen daar noodgedwongen bij aanwezig moesten zijn op een menswaardige manier uit mocht blazen.

Volim te Serbia